به گزارش «فرهیختگان آنلاین»، وقتی می‌گویند کودکی دچار بلوغ زودرس شده، یک‌سری علامت‌های رفتاری و فیزیکی در او بروز می‌کند. دختران و پسران معمولا از نظر فرم بدن دچار تغییراتی می‌شوند که نشان‌دهنده بلوغ آنهاست. به‌طور معمول بلوغ در دختران از 9 تا 10 سالگی و در پسران تقریبا از 12 سالگی آغاز می‌شود. گاهی به این دلیل که کودک اطلاعات جنسی پیدا کرده، آن را با بلوغ زودرس اشتباه می‌گیرند، درصورتی که این مورد با بلوغ زودرس متفاوت است و این آگاهی‌های جنسی است که معمولا هم زیاد اتفاق می‌افتد. گاهی کودکان در همان سنین پایین به هر طریقی، اطلاعات جنسی را از منابع مختلف مانند اینترنت یا شبکه‌های اجتماعی دریافت می‌کنند و کنجکاوی‌هایی هم دارند که بنا به سن و سالی که دارند، ممکن است طبیعی باشد که این با بلوغ زودرس کاملا متفاوت است و به صرف مشاهده این حالت نمی‌توان نام یک فرد بالغ را روی آنها گذاشت. بلوغ زودرس آمار بالایی را نشان نمی‌دهد. با توجه به شرایط کنونی که امکان دسترسی به ماهواره‌ها و اینترنت و شبکه‌های اجتماعی زیاد شده، کودکان بیشتر درمعرض انواع اطلاعات قرار می‌گیرند و سعی می‌کنند با کنجکاوی‌ها، اطلاعات بیشتری را به دست آورند. همیشه اخبار یا اطلاعات باید در شرایط مناسب، به میزان درست و پیام‌های درست به آنها برسد. هر چیزی که نابهنگام باشد تا زمانی که فرد آمادگی کافی برای دریافت این اطلاعات را نداشته باشد، می‌تواند آسیب‌پذیر باشد.

کنجکاوی‌هایی که کودکان از همان سنین پایین دارند به معنای رفتارهای جنسی نیست؛ کنجکاوی‌هایی از این دست که زن یا مرد به چه معناست. این پرسش‌ها از همان سنین پایین شروع می‌شود و کودک باید بتواند از خودش محافظت کند و مراقب باشد که کسی به او آسیب نزند و او هم به کسی آسیب وارد نکند؛ درنتیجه یک‌سری اطلاعات را خانواده‌ باید از همان سنین سه تا چهار سالگی در اختیار کودک قرار دهند و با کتاب‌های مناسب و صحبت‌هایی که با آنها انجام می‌دهند، به کنجکاوی‌های کودک پاسخ مناسب دهند؛ اینکه تفاوت مرد و زن در چیست. نقاط خصوصی بدن خود را باید بشناسند و از آنها آگاه شوند. کودکان معمولا از همان سنین پایین وارد مهدکودک می‌شوند یا در ارتباط با افراد دیگر قرار می‌گیرند، بنابراین باید بیاموزند که از خودشان محافظت کنند.

در مورد روابط جنسی، کودک باید پخته‌تر شود و پدر و مادر به مرور این اطلاعات را در اختیار آنها قرار دهند. در این میان، وظیفه والدین این است که ابتدا خودشان آموزش ببینند که چگونه این مفاهیم را به فرزند خود منتقل کنند و از سوی دیگر، خودشان باید الگوهای خوبی برای آنها باشند. زمانی که پدر و مادر ساعت‌های زیادی را به تماشای برنامه‌های ماهواره اختصاص می‌دهند و فیلم‌های نامناسب سن کودک را تماشا می‌کنند که حتی ممکن است پیام‌های گفتاری و رفتاری نامناسبی در فیلم به کودک انتقال یابد، طبیعتا کودک در معرض آسیب قرار می‌گیرد. بنابراین، اینکه والدین چه چیزی ببینند، چه زمانی ببینند و چه رفتارهایی را باید انجام دهند، جزء آموزش‌هایی است که باید برای برخورد مناسب با فرزندشان فراگرفته باشند.